Karanlık gecelerin,Sonunu zor getiriyordu,
Kör kuyularda
Zaman öyle yavaş işliyordu ki,
Sanki sabaha düşmandı saatler.
En ufak bir umut ışığı görünmüyordu,
İğne deliği penceresinden.
Hem görünse ne olur du ki?
Ne değişirdi?
Nefes almak bile acı verir olmuşken,
Sevdiğinden ayrıyken,
Ve buluşmak için ihtimal yokken,
Umut ışığı ne işine yarayacaktı.
Tüm hücrelerine işlemişti,
Sevdiğine kavuşamamanın acısı.
Uzak bir şehirde de olsa,
Aynı gökkubbenin altında
Nefes alıyorlardı ya o yeterdi ona.
Sevdiği kızı yanlızca bir kere görmüş,
Yüzünü mıh gibi işlemişti hafızasına.
Platonik bir aşktı onun aşkı.
Aşık olduğu kız ,
Bilmiyordu sevildiğini.
Bilse herşey farklı olurdu belki.
Evleneceği kız o olmalıydı,
Belki de o olacaktı.
Onsuz yaşayan bir ölüden,
Farkı yoktu ki.
Ne yapacağından bir haber,
Yaşamaya çalışıyordu işte,
Adına yaşamak denilirse.
Uykusuz geceler,
Dört bir yanını saran aşk kıvılcımları,
Etrafa saçılmış yürek kırıntıları,
Hasret dolu karanlık geceler,
Beklemekten bezmiş bir insan portresi.
Daha ne kadar bekleyecek,
Bilmiyordu bilemiyordu.
Ama bildiği tek bir şey vardı,
Ucunda ölüm bile olsa,
Sevdiğine kavuşacaktı,
Bu dünyada değilse bile,
Ölümden sonra buluşacaklardı....
Elif Yalçın
